Serce na Granicy Mroku: Rozdział 10

- Wiesz, że nie ma teraz czasu na jakieś tam miłostki. Musimy się ostro brać do pracy! Choć to i tak jest trudne, biorąc pod uwagę fakt, że pracujesz w klubie nocnym. Nie masz czasu na odpoczynek po robocie, przychodzisz na próby zmęczony, a na co dzień wyglądasz i zachowujesz się jak zombie! Nic tylko praca, dom, praca, próba. Praca, dom, praca, próba. I tak bez przerwy! – terkotał Brian, który stał teraz naprzeciwko niego. No, tak. Darren podwiózł go do Fantasy, bo uparł się, że nie będzie się tłukł autobusami. Przy okazji wszedł do środka i, jako jego pierwszy klient, zamówił lemoniadę. Trochę go zaskoczyło, że vampiry piją lemoniadę. Obiecał sobie, że go o to zapyta. Po spożyciu owego orzeźwiającego napoju zażyczył sobie osobistą eskortę do wyjścia, na co Quentin przystał bardziej niż chętny, widząc, że raczej nikt w najbliższym czasie nie ma zamiaru korzystać z usługi baru.

Odprowadził vampira do drzwi. Darren je otworzył i wypchnął Darka na zewnątrz, przyciągając tym samym szczególną uwagę członków zespołu Hunter’s Lie. Przyparł go do betonowego obudowania schodów i na oczach wszystkich złączył ich usta w namiętnym, zaborczym, a zarazem delikatnym pocałunku.

- Przyjadę po ciebie, jak skończysz pracę. – szepnął, niby to „przypadkiem” trącając płatek jego ucha. No, pięknie! Znów pobudził całe jego ciało zaledwie jednym, przelotnym dotykiem.

- Ale ty jesteś czerwony! – wtrącił Tom, którego kolczyk w wardze jak zwykle błysnął, przyciągając jego wzrok. Zawsze bardzo mu się podobała owa biżuteria na twarzy chłopaka i nawet kiedyś się zastanawiał, czy sam sobie takiej nie załatwi. Jednak decyzja do tej pory ostatecznie nie zapadła, a nie sądził, by jego nowy kochanek zezwolił na „bezcelowe” przekłuwanie ciała.

- Halo! Wróć na Ziemię! – Brian, zaczął wymachiwać mu rękoma przed oczami. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że dotąd zachowywał się jak w jakimś transie.

- Wybaczcie, ale to nie wasz interes, co robię w wolnym czasie. Także to, z kim śpię nie powinno was obchodzić. Nie rozumiem, dlaczego jest inaczej, skoro do tej pory owa granica prywatności nigdy nie była przekraczana – ani z waszej, ani z mojej strony, jako lidera zespołu. – rozgadał się. To jest jego minus, jak już zacznie gadać o takich rzeczach, nie może przestać. Dla niego taki temat, skoro już jest poruszany, musi się odbyć od początku to końca, ze wszystkimi szczegółami, aby wszystko dla wszystkich było jasne. – Zaufanie to najważniejsza podstawa jakiegokolwiek związku ludzi w zespole. – ciągle mówił, poważnie, donośnie, patrząc po kolei na każdego z chłopaków, z którymi już od kilku lat tworzy wspólnotę. Nie zauważył, że muzyka ucichła, a uwaga wszystkich ludzi była pochłonięta przez kłócący się zespół. – Nasza przysięga wisi na włosku. Pamiętacie ją jeszcze?!

Zaczął wyliczać na palcach.

- ZAUFANIE, HONOR, SZACUNEK I DUMA! – orzekli wszyscy razem, zgodnym chórem, jak jeden mąż. Sześć donośnych, męskich głosów wypełniło, teraz już całkowicie ciche, pomieszczenie, wygłaszając przysięgę, która w wielu trudnych sprawach przyniosła im siłę. Kiedyś, kiedy zespół prawie się rozpadł, a oni o mało co nie stracili tak wspaniałej przyjaźni, na forum swej wspólnoty przyrzekli sobie „NIGDY WIĘCEJ”. Na cześć tego każdy z nich ma na żebrach, tuż pod ramieniem, blisko serca wytatuowane słowa przed chwilą wygłoszonej przysięgi.

- Wobec tego – nigdy nie zapominajmy, kim jesteśmy! Jesteśmy Hunter’s Lie i nie rozdzielą nas żadne kłótnie czy nieporozumienia! – zamilkł na chwilę, by sprawdzić reakcję przyjaciół. Wszyscy ustawili się w szeregu, niczym godni żołnierze. – Kim jesteśmy…?

- Hunter’s Lie! – znów odpowiedzieli jednym głosem.

- Kim jesteśmy?!

- HUNTER’S LIE!

- To dobrze, że już o tym wiecie. – odparł zadowolony. Odkąd tak na nich naskoczył czuł się jak tyran na musztrze. Nie było mu z tym dobrze, ale ktoś im musiał przemówić do rozumu, żeby nie stracili tego, o co kiedyś tak walczyli. – Nikt nam nigdy nie wróżył dobrej, kolorowej przyszłości jako zespół, ale nie poddaliśmy się. I to właśnie dzięki latom cholernie ciężkiej pracy to, co kiedyś było naszym wspólnym marzeniem, teraz jest zajebiście wspaniałą rzeczywistością. Fakt, nie jest idealnie! No, ale co na tym świecie, a już szczególnie w tych czasach takie jest? Nie chcę brzmieć jakoś szczególnie obrzydliwie ckliwie, ale, kurwa, weźmy się w garść i ponówmy naszą obietnicę, co? – popatrzył na nich, sprawdzając, czy wiedzą, o co mu chodzi, po czym wszyscy równocześnie zadarli głowę w górę i zamkniętymi oczami wykrzyczeli:

- NIDGY WIĘCEJ!!!

Po czym wszyscy, śmiejąc się, ustawili się w kółko i rzucili się sobie wzajemnie w szeroko rozwarte ramiona. Nagle wszyscy przytulali i byli przytuleni jednocześnie. Ich kochany zespół znowu powrócił.

W całej sali wszyscy zebrani zaczęli klaskać, uśmiechając się szeroko. Cholera, zapomnieli, że mają publiczność. Jednak ci wszyscy ludzie będą mieli o czym opowiadać znajomym!

Odsunęli się od siebie.

- Rany, Queen, co my byśmy bez ciebie zrobili?

- Nie dziwne, że to właśnie ty jesteś liderem!

- Jesteś ratunkiem siły zespołowej, a co ważniejsze – przyjaźni! Jesteś niesamowity!

Przekrzykiwali się nawzajem jego przyjaciele, kiedy po kolei podchodzili do niego, ściskali i całowali symbolicznie w policzek.

- Nasz kochany Quentin Dark! – krzyknęli, kolejny raz chórem. Queena zdziwiło to, jacy oni są dzisiaj zgodni w swoich wypowiedziach. To niesamowite! Tyle lat spędzonych razem, a on właśnie dzisiaj usłyszał najwięcej słów od – na ogół cichych, jeśli chodzi o kontakty konwersacyjne – Mike’a (gitara elektryczna), Nick’a (wokal) i Dave’a (gitara klasyczna/akustyczna)!

- Dzięki chłopaki, ale to dla nas wszystkich! – powiedział dumny ze swoich przyjaciół.

***

Dzień mijał mu miło. Do tego nie zmęczył się zbytnio, bo w lokalu było dość spokojnie, a praca barmana na ogół nie należała do jakichś ekstremalnie ciężkich. Dopiero około dwudziestej zaczęło się robić tłoczno, a atmosfera zagęszczała się, raczej nie zwiastując nic dobrego.

Właśnie, jak na zawołanie, wstał jakiś facet z miejsca przy stoliku, gdzie wcześniej siedział. Zaraz po nim podniósł się drugi mężczyzna, trochę drobniejszy, ale niewątpliwie, mimo iż siedzieli przy jednym stoliku, między nimi można było wyczuć wzrastający spór. Wtem ten pierwszy rzucił się na mniejszego i zaczął go szarpać. Mniejszy nie pozostawał mu dłużny.

Queen był zmuszony zainterweniować. Obszedł ladę barową i szybkim, energicznym krokiem ruszył w stronę kłócących się mężczyzn.

Widać, że dzisiaj dobry dzień do kłótni, pomyślał, po czym skrzywił się kwaśno.

Zaczął ich rozdzielać, dziękując sobie w duchu, że wypracował sobie takie silne mięśnie niemałych rozmiarów. Mężczyźni nie ulegali zbyt łatwo, próbowali się wyrywać lub jeszcze dosięgnąć siebie nawzajem. Z trudem wyprowadził ich na zewnątrz, przy okazji unikając ciosów skierowanych w jego stronę.

Kiedy znaleźli się w trójkę na zewnątrz odciągnął ich jeszcze dalej od wejścia do klubu, aby nie blokować wstępu. Zaprowadził ich na sam środek parkingu i kazał się uspokoić.

- Panowie. Rozumiem, że dziś jest taki dzień, który niesamowicie sprzyja kłótniom, ale proszę, trochę klasy! Jeżeli miałoby dojść do bójki to lepiej na osobności, okej? Naprawdę nie mam ochoty się wtrącać w czyjeś prywatne sprawy.

Obydwoje równocześnie westchnęli. Spojrzeli po sobie, a ich twarzom brakowało jakiegokolwiek wyrazu.

- Okej. – zgodzili się, o dziwo bez dalszych dyskusji.

Quentin położył obie ręce na biodrach i uśmiechnął się krzywo.

- Miłego dnia panom życzę. – powiedział, odwrócił się na pięcie i już miał odejść, gdy poczuł krępujące jego ruchy ręce i dłoń na ustach. Z dotyku wywnioskował, że został „zakneblowany” jakąś cuchnącą szmatą nasączoną jakimś kurewskim płynem.

Kiedy zaczął robić się senny i po chwili momentalnie zaczął tracić przytomność upewnił się w przekonaniu, iż był to środek usypiający. Jak przez mgłę zarejestrował podnoszenie jego bezwładnego ciała i pakowanie do samochodu.

Darren, kochanie! Ja, praca, środek usypiający, samochód. Skurwysyny. Porwanie! Na pomoc! – zdołał tylko wysłać nieskładną i nieprzemyślaną wiadomość. Miał tylko nadzieję, że słabe, ciche słowa dotrą do jego ukochanego mężczyzny.

Popadł powoli w głęboki, głuchy sen.