Serce na Granicy Mroku: Rozdział 14

- Sądzisz, że możesz na mnie liczyć? Po tym, co mi zrobiłeś? – Queen był wściekły, chociaż nie krzyczał, przez co był jeszcze bardziej przerażający. – Nie licz na to. Znajdź sobie kogoś innego, kto byłby na tyle głupi, aby ci pomóc.

- Och, już znalazłem. Jesteś nim ty, ośmielając się nazwać moim synem w dniu swoich narodzin.

- Teraz, ze wszystkich dokonanych rzeczy, właśnie taj żałuję najbardziej. Nie, wyrzekłeś się mnie już dawno temu. Może nie pamiętasz, właśnie wtedy, kiedy dowiedziałeś się, że jestem gejem.

- Nie będę miał syna pedała! Ale niestety, mam tylko jedno dziecko i czy ci się to podoba, czy nie, jesteś nim ty.

- Więc zrób sobie nowe. – jad z niego aż kipiał, stojąc przed tym facetem.

- Aktualnie nie mam z kim. Może nie zauważyłeś, ale siedzę w pace! Tutaj raczej nie ma zbyt wiele kobiet. – cały czas warczał.

- To nie mój problem. Z resztą, i tak nie miałbyś z kim sobie tego zapewnić. – powiedział uszczypliwie, czego z pewnością nie przeoczył jego ojciec.

- Mylisz się. I wcale nie jest mi bardzo przykro, wyprowadzając cię z tego błędu: do kiedy chodzisz po tej ziemi, to jest twój problem.

- Nie. Nie mam zamiaru szukać dla ciebie wybawienia, tatusiu. – cholera, uparty był. Jak diabli.

- Masz tylko pomóc mi się stąd wydostać, tak trudno ci to zrobić? – Starszy także nie ustępował. Nie przegra.

- Chcesz pomocy od opętanego, spedalonego śmiecia? Co ludzie by powiedzieli? – grał paskudnie, czyli na poziomie ojca. Ten skrzywił się, kiedy Quentim wymieniał obelgi, które niegdyś kierował do syna. Taa, kto by pomyślał? „Kto dołki kopie…” Cóż, właśnie. Stare przysłowia mają to do siebie, że są cholernie celne. – Niby dlaczego miałbym to zrobić, hę? Jakoś nie czuję specjalnej tęsknoty za twoją osobą.

Instruktor prawie parsknął, zanim się opamiętał. Wątpił, by ktokolwiek był zdolny, czuć cos takiego względem Starucha.

- Dlaczego? Zaraz ci powiem – zapowiedział złowrogo. – Ponieważ mieszkałeś pod moim dachem przez szesnaście lat, nie robiąc nic, aby na to zasłużyć. -Quentin prychnął. Nie przekonało go to. – A mimo to, uciekłeś ode mnie. – kontynuował niezrażony pięćdziesięciolatek. – Było ci u mnie źle? – zapytał, jednak nie oczekiwał odpowiedzi, bo mówił dalej: - Wydałem strasznie dużo kasy, aby cię znaleźć…

- Och, jaki troskliwy! – przerwał mu jego wywód.

- Milcz! – syknął ojciec i pozwolił, a raczej kazał, kolejny raz uderzyć go w twarz. – Chcę  cię poinformować, że przy okazji poszukiwania ciebie natknęliśmy się na kilka tropów, a mianowicie na ludzi, którzy raczej nie są ci obojętni. Chociażby ci chłopcy, jak im tam? Ach, już pamiętam: Brian, Mike, Dive oraz Nick. Oni pewnie nie chcieliby dla ciebie tego samego, co szykuję dla nich, jeśli się nie zgodzisz. Chyba, że się mylę? – podstępny drań!

Queen zamarł. I tutaj go miał.

Jego ojciec był znany z korzystania z wielu środków ostrożności. Między innymi lubił się zabunkrować za swoimi misternymi planami od A-Z.

Był rozdarty.

Nie wiedział, co ma robić.

Przynajmniej tatuś nic nie wiedział o Darrenie. Chociaż czort go tam wie, jakie asy jeszcze trzyma w rękawie.

***

Chłopak cały czas opowiadał im tak, jak obiecał, o wszystkim, co potrzebowali wiedzieć, aby odbić Quentina. Młody mężczyzna nadal był przytrzymywany przez Alexandra.

Na zewnątrz budynku lwy przechwyciły trolla w swoje szczęki, powalając go przy tym na ziemię. Wilki okrążyły ich i zaczęły warczeć, poszczekując od czasu do czasu.

- Jesteś pewien, że to już wszystko, co chciałeś nam powiedzieć? – zapytał chłodno.

- Tak.

- Na pewno?

- Po co miałbym kłamać? I tak umrę. I tak mnie to nie obchodzi.

Darren w duchu przyznał mu rację. Po co miałby kłamać i życzyć sobie śmierci? Poza tym, vampir wyczułby, gdyby skłamał.

- Dlaczego tak bardzo chcesz umrzeć?

- Mówiłem już. – odpowiedział spokojnie. Nawet nie zrobił na nim wrażenia widok dwóch rosłych mężczyzn, uzbrojonych w kły – uniósł  tylko brwi w górę, lekko marszcząc swe czoło. 

– Od dawna tego pragnę. Miałem tylko skończyć tę misję. Nie cierpię zostawiać niedokończonych spraw.

- Gdzie poznaliście się ze Starszym?

- Kiedy byliśmy w pace. – wzruszył ramionami. – Tak się złożyło, że razem z Instruktorem, Dragiem i Strongiem dzieliliśmy celę i skończyliśmy odsiadkę równocześnie, mimo że nie wpadliśmy wszyscy razem. Starszemu zostało wtedy osiem lat. To było trzy lata temu.

- Teraz ma jeszcze pięć. Ile miał odsiadki?

- Dwanaście z tego, co wiem. – odpowiedział w zamyśleniu. – Nie chwalił się.

- Dlaczego… - potrząsnął głową. – Nie spotkaliście się wcześniej?

Coś mu tu nie pasowało. Skoro wszyscy siedzieli w tym samym czasie, to jak to możliwe, że poznali się dopiero na koniec ich kary?

Tak przynajmniej twierdził Podrzędny.

- Dopiero wtedy go przenieśli. – powiedział po prostu, jakby to było oczywiste.

- Więc Starszy siedział już cztery lata. – mówił cicho, jakby do siebie. – Dlaczego w takim razie, skoro została mu już mniejsza część kary, chce zwiać? Czemu nie zrobił tego wcześniej? – powiedział już na głos.

- W pudle jest wygodnie. – znów wzruszył ramionami. – Może nawet lepiej, niż na „wolności”? – zamyślił się.

- Pomijając bójki o nic i to, że musisz pilnować swojej dupy, by ktoś nie zrobił z niej spustnika, nie tylko dla własnego użytku… To fakt, musi być tam całkiem przytulnie. – wtrącił dotąd milczący Alexander, a kiedy chłopak spojrzał na  niego z podniesionymi, zmarszczonymi brwiami, dodał: - Widziałem na filmach.

- W takim razie, skończ je oglądać, bo pieprzysz od rzeczy. – Alex syknął na niego, ale w jego czarnych oczach było widać, że także jest rozbawiony. – Teraz ponoć ma coś ważnego do załatwienia na zewnątrz i mimo że może jest mu tam wygodnie, musi zrezygnować z zakładu i się w końcu wydostać. Tego chłopaka mieliśmy mu dostarczyć, właśnie dlatego. To on ma mu w tym pomóc. – dokończył to, co zostało mu przerwane.

- Ale przecież George Dark jest bogaty.

- Tak, ale w pace miał się z kim użerać. Odkąd jego syn uciekł z domu, stracił sens życia, nie mając na kim się wyżyć.

- On ma syna? – zdziwił się.

- Tak – zmarszczył brwi. Myślał, że skoro skojarzył faceta z nazwiska, kiedy wcześniej je wymienił, to wie o nim coś więcej. Czyżby się pomylił? – Nie wiedziałeś?

- Znam tego typa od trzydziestu lat, a nigdy się o tym nie dowiedziałem. – powiedział w zamyśleniu.

Nagle wszystko się zaczęło dla niego układać; świadomość uderzyła w niego z siłą rozpędzonego pociągu. Że też wcześniej nie wpadł na to rozwiązanie, choć było ono tak oczywiste!

Czyli zbieżność nazwisk nie była przypadkowa. Nawet o tym nie pomyślał. Pluł sobie w brodę za swoją lekkomyślność.

- Quentin Dark jest synem Georga Darka. – powiedział głucho.

Wtem usłyszeli głośniejszy warkot z zewnątrz i bardziej natężone odgłosy szczekani.

- A Ochroniarz?

- On był tutaj, kiedy tu sprowadziliśmy. Można by powiedzieć, że przeprowadziliśmy dla niego „casting” do naszej paczki, a on dobrze się spisał i od tamtej pory można by powiedzieć, że ten hangar to taka nasza kwatera. Ale ja wolę określenie: więzienie na wolności. – uśmiechnął się krzywo.

Zapadła chwilowa cisza.

Na zewnątrz usłyszeli trzask, wszyscy zmienni zawyli, a później zapadła głucha cisza, przerywana tylko ich głosami. Darren już wiedział, że troll nie żyje. Nie miał im tego za złe, przecież sam planował go zabić, kiedy by z nim skończył.

- A co z tym Kevinem Blackiem? Znacie go? Współpracujecie? – zapytał, przypominając sobie nazwisko fagasa, który miał czelność próbować zmusić jego partnera do seksu. Queen opowiadał mu także o nim. Teraz wydało mu się, że nie popełni błędu, pytając o niego jego obecnych oprawców.

- Kevin… On nas głównie naprowadził na ślad tego chłopaka. Wprawdzie byliśmy już blisko tropu, ale spotkaliśmy jego. Powiedział, że będziemy mogli go sobie wziąć - vampir warknął, nie mogąc się powstrzymać. – jeśli  pozwolimy mu dokończyć swoje sprawy. Tak zrobiliśmy. Kilka dni później, w nocy zażądał spotkania, na które stawił się poobijany. Wściekły powiedział, że „Ta dziwka już mu się do niczego nie przyda”.

Stone potrzebował chwili, aby się uspokoić. Dobrze pamiętał ten dzień, a raczej, jak zauważył mężczyzna, noc. Tego dnia poznał Quentina i pomógł mu się obronić przed nierównym atakiem napastników.

Spojrzał w końcu na Podrzędnego. W jego spojrzeniu dostrzegł tylko smutną akceptację.

- Teraz zapewne moja kolej, racja? – zapytał lekko się uśmiechając, a na jego twarzy pojawił się wyraz wskazujący na błogi spokój.

- Mógłbym cię nawet, facet, polubić, gdybyś nie porwał partnera mojego przyjaciela. – powiedział Alexander. Już go nie trzymał. Obaj wiedzieli, że nie ma potrzeby.

- Może w przyszłym życiu? – spojrzał na niego. – Może nie będę takim sukinsynem.

- Dla ciebie przyszłym. Dla mnie będzie to samo. Będę czekał.

Darren już się do nich zbliżył, kiedy chłopak podniósł wzrok na niego i zapytał z błyskiem w oku:

- Mogę mieć ostatnie życzenie? – zapytał trochę nieśmiało.

Vampiry spojrzały po sobie, po czym zgodnie podjęły decyzję.

- Możesz.

- Daj mi coś na przyszłe życie. – poprosił Alexa, stając na palcach i łapiąc go uwolnioną ręką za tył głowy.

Czarnooki się pochylił nad nim i złączył ich usta w namiętnym, obiecującym pocałunku.

Blondyn odwrócił wzrok, uśmiechając się pod nosem. Jego przyjaciel, jak czarnooki go określił, wreszcie odzyska swą nadzieję i będzie miał na co czekać. Na kogo.